W grudniu 2011 r. weszła w życie ustawa o kredycie konsumenckim, która była implementacją unijnej dyrektywy Nr 2008/48. Artykuł 49 polskiej ustawy stanowi, że jeśli konsument spłaca kredyt konsumencki (nie hipoteczny), to bank musi się z nim rozliczyć, a więc zwrócić proporcjonalną część poniesionych kosztów. Jeśli kredyt zaciągnięty był np. na dwa lata, a spłacony po roku, do klienta powinna wrócić połowa kosztów: odsetek, składek na ubezpieczenie pożyczki (jeśli polisa była dołączona) oraz prowizji.

W 2016 r. w tej sprawie interweniowały UOKiK i Rzecznik Finansowy. Instytucje stały na stanowisku, że prowizja podlega proporcjonalnemu rozliczeniu. Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 11 września 2019 r. sygn. C-383/18, uznać należy, że każdorazowo bank ma obowiązek zwrócić konsumentowi pobraną prowizję w proporcjonalnej kwocie. Niezależnie od tego, czy spłata nastąpiła przed wydaniem wyroku czy po.

Podsumowując można starać się o zwrot kosztów kredytu wówczas gdy:

1. Umowa kredytu (pożyczki) została zawarta po 18 grudnia 2011 roku;
2. Kredyt gotówkowy nie przekraczał 255 550 zł albo równowartości tej kwoty w walucie innej niż waluta polska (a także w kwocie większej w przypadku kredytu niezabezpieczonego hipoteką przeznaczonego na remont domu lub lokalu mieszkalnego) i został udzielony konsumentowi (a nie przedsiębiorcy);
3. Nastąpiła wcześniejsza spłata kredytu gotówkowego ze środków własnych, kredyt został konsolidowany lub przeniesiony do innego banku;
4. Bank pobrał prowizję lub inne koszty kredytu.