Przerwanie przez wierzyciela przedawnienia przechodzi na nabywcę długu, ale lichwiarskie odsetki już nie. To najważniejszy element w wyroku Sądu Najwyższego.

Dłużnik może wystąpić do sądu o pozbawienia wyroku wykonalności na podstawie art. 840 KPC, m.in. kwestionując istnienie długu. Z tej możliwości skorzystali dłużnicy, którzy na podstawie wyroku mieli zapłacić bankowi ponad 200 tys. zł niespłaconego kredytu z 1998 r. Kredyt był oprocentowany na 36 procent. Bank prowadził w latach 2003–2007 egzekucję, która okazała się bezskuteczna. Bank sprzedał wierzytelność funduszowi ściągającemu długi. Fundusz wystąpił do sądu o nadanie na jego rzecz klauzuli wykonalności i wszczął egzekucję. Dłużnicy w powództwie przeciwegzekucyjnym wskazywali na zarzut przedawnienia, gdyż wyrok zapadł 12 kwietnia 2002 r., zatem termin przedawnienia upłynął 12 kwietnia 2012 r., a fundusz, który kupił dług wszczął egzekucję w 2015 r.

Sąd Okręgowy pozbawił wyrok wykonalności, gdyż uznał że dług się przedawnił, a egzekucja banku nie ma znaczenia wobec nabywcy długu. Sąd Apelacyjny w Gdańsku nie uznał jednak przedawnienia. Sprawa trafiła do Sądu Najwyższego.

Sąd Najwyższy w uchwale z 9 czerwca 2017 r. (III CZP 17/17) orzekł, iż klauzula wykonalności wydana na bankowym tytule egzekucyjnym nie przerywa przedawnienia na rzecz nabywcy długu, jeśli ten nie jest bankiem. Dlatego że od 27 listopada 2015 r. banki nie mogą już wystawiać bankowych tytułów egzekucyjnych (BTE) i korzystać z tego pozasądowego przywileju.

Należy zatem podkreślić, iż przerwanie przedawnienia na rzecz wierzyciela przechodzi na jego następcę czyli w tym przypadku na fundusz. Sąd Najwyższy podzielił natomiast zarzuty dłużników dotyczące lichwiarskich odsetek. – Dłużnik może się domagać powstrzymania egzekucji odsetek wykraczających poza ograniczenia ustawy antylichwiarskiej już od następnego dnia po jej wejściu w życie  (sygn. akt IV CSK 438/18).