Stalking stał się w ostatnich latach coraz częściej występującym zjawiskiem. Zakwalifikowanie konkretnego zachowania jako czynu zabronionego zależy od spełnienia przez sprawcę kilku warunków. Kodeks karny przewiduje możliwość popełnienia tego przestępstwa na dwa sposoby. W pierwszym typie podstawowym stalking polega na uporczywym nękaniu innej osoby lub osoby jej najbliższej, wzbudzającym u niej uzasadnione poczucie zagrożenia lub istotnie naruszającym jej prywatność (art. 190a § 1 Kodeksu karnego), w drugim – na wykorzystywaniu wizerunku osoby lub innych jej danych osobowych poprzez podszywanie się pod tą osobę w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej lub osobistej (art. 190a § 2 Kodeksu karnego).

Przez uporczywe nękanie należy rozumieć długotrwałe, wielokrotne, powtarzające się prześladowanie wyrażające się w takich czynnościach jak np.: uporczywe wydzwanianie, wysyłanie wiadomości (listów, SMS-ów, e-maili, wiadomości na komunikatorach internetowych), wręczanie niechcianych prezentów, nakłanianie do spotkań, zaczepianie w miejscach publicznych, śledzenie i podglądanie ofiary, robienie jej zdjęć, kierowanie gróźb i obelg pod jej adresem. Celem działania sprawcy jest udręczenie, utrapienie, dokuczenie lub niepokojenie pokrzywdzonego albo jego osoby najbliższej.

W sytuacji, kiedy działania sprawcy wzbudzają u ofiary poczucie zagrożenia, może ona wnieść zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Co istotne ściganie przestępstwa stalkingu następuje na wniosek pokrzywdzonego. Zatem konieczna jest inicjatywa ofiary w celu ochrony swojego prawa do prywatności, godności i wolności od strachu o siebie i swoich najbliższych.