W sytuacji, w której upadłość osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą nie jest następstwem jej działania wypełniającą hipotezę art. 374 ust. 1 Prawa Upadłościowego ustawodawca sankcjonuje w art. 373 ust. 1 Prawa Upadłościowego jedynie niewykonanie przez przedsiębiorcę ze swej winy obowiązku terminowego zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości – orzekł Sąd Najwyższy (postanowienie SN z 13.12.2019 r., I CSK 525/18).
Co do zasady ustawodawca nie ingeruje w sposób prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę, w tym w zakres, formy i skalę podejmowanego ryzyka ekonomicznego jego przedsięwzięć gospodarczych. Ustawodawca sankcjonuje jedynie takie działania dłużnika, których następstwem jest niewypłacalność dłużnika w wyniku jego celowego działania lub rażącego niedbalstwa. Istotne znaczenie ma zachowanie przedsiębiorcy, który w terminie nie złożył wniosku o ogłoszenie upadłości w okresie pomiędzy zaktualizowaniem się podstawy do ogłoszenia upadłości do chwili złożenia wniosku o upadłość. Ocenie więc podlega, czy z winy tego przedsiębiorcy i w jakiej postaci nie został złożony wniosek o ogłoszenie upadłości.
Z punktu widzenia mających zastosowanie przepisów zawartych w art. 373 ust. 1 i 2 Prawa Upadłościowego istotne znaczenie ma ocena zachowania dłużnika w okresie od dnia, w którym zaktualizowały się podstawy do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości a dniem, w którym wniosek ten został złożony. Sąd bierze bowiem pod uwagę także stopień winy osoby, która nie złożyła w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości.
